Vetë lindja e politikës, që në botën oksidentale na kujton edhe
etimologjikisht epokën e njohur historike të polis-it grek, përkon me shfaqjen
e një praktike tjetër, që në atë periudhë u zhvillua në nivelet më të larta,
retorikën.
Aristoteli gjuhën e
politikës e shihte me veshjen e retorikës dhe retorika për të ishte një aftësi
për të zbuluar në çdo argument atë që është në gjendje të të mbushë mendjen.
Kjo karakteristikë themelore e retorikës, pra afësia për të krijuar bindje në
publik nëpërmjet ligjërimit, kënaqte nevojat e subjekteve politike, të cilat me
anë të fjalës ushtronin pushtetin.
Diskursi politik ka strategjitë e tij të dhënies së
informacionit, të cilat synojnë pra manipulimin.
Informacionet modalizohen në terma epistemikë ( di/ besoj) dhe në terma të
manipulimit bëj-të jetë, bëj-të besojë, bëj-të dijë. Ligjërimi në diskursin
politik shfrytëzon traditën historike e kulturore të masës duke prekur
emocionet e saj.
Pikërisht loja me
emocionet është strategjia më efektive në politikë. Në një analizë statistikore
që bëri mbi fushatën zgjedhore në SHBA Schonhardt-Bailey (2005) mbi diskursin
politik të kandidatëve Bush dhe Kerry, arriti në përfudimin se ' duket sikur
Kerry luftoi dhe fitoi betejën logjike, por Bushi luftoi dhe fitoi betejën e
emocioneve'.
Janë pikërisht emocionet mbi të cilat janë lëshuar kandidatët në garën e
këtyre zgjedhjeve komunale në Kosovë. Madje si një nga luftëtaret më
sentimentale po na shfaqet Mimoza Kusari, e cila gjatë karrierës ndonjëherë është
quajtur edhe zonja e hekurt, pra zonja e
fortë dhe e ftohtë si hekuri, pa emocione. Por në këtë fushatë Mimoza ka
zgjedhur qasjen tjetër, atë që e prek menjëherë elektoratin, madje ajo nuk përton
as t'u përkulet deri në tokë varreve të dëshmorëve e as t'u rrëmbejë karrocën
nga dora fëmijëve "hammallë" që të fotografohet.
Edhe LDK nuk qëndron më
mbrapa në këtë strategji. Ajo e filloi fushatën e të rinjve pikërisht “me
zemër, shpresë dhe dashuri", duke shfrytëzuar pikërisht fjalët kyç të të
gjitha partive, shpresa, ëndrra, europa, etj, për të goditur drejt e mu në zemër
të atij që do të votojë.
Edelman (1987) thotë se 'nuk mund të ketë politikë pa simbole
dhe rite, as që mund të ndodhë që një sistem politik të bazohet vetëm mbi
parime racionale, duke përjashtuar çdo konotacion simbolik. LDK pasi në
zgjedhjet e kaluara e ka shfrytëzuar me fotografi e pano gjigande figurën e
Rugovës, Ghandit të Ballkanit, tash e solli të gjallë në bronx. Le ta shohë
elektorati, ai është këtu mes nesh, mesazhi: votoni për të!.
Por jo vetëm simboli apo miti, por edhe mungesa e tyre, po shfaqet si
strategji mjaft efikase kur shfrytëzohet me mençuri. Kryetari Lexhendar i PF
shpreh pikërisht këtë mungesë lideri "legjendar", pas të cilit kapen
partitë e tjera si PDK, LDK, AAK e AKR. Ai ironizon kuazi mitet, duke u kthyer
vetë në mit, një mit urban çka i shkon Prishtinës. Ironia e sarkazma na dalin
si si strategji efektive për demaskimin e fushatave manipuluese të partive të
tjera e njëkohësisht fitimprurëse për
vetë PF.
Të menduarit politik është
një të menduar metaforik pars excellence. Këtu hyjnë edhe sloganet e partive,
"Sot komuna, nesër Kosova", e cila thërret për mobilizim të gjerë,
duke harruar që slogani mund të marrë edhe konotacion jo të pëlqyeshëm për
demokracinë e një vendi, nëse vërtet do të ndodhte që vetëm një parti që do ta
merrte krejt Kosovën.
Ndërkohë që PDK
vazhdon të kujtojë Europën, të njëjtën stategji që po përdor në qeverisjen
qendrore, duke këmbëngulur me ushqyerjen e shpresës së elektoratit të saj të
durueshëm. VV e filloi parafushatën me një thirrje për donacion, që thellë
thellë nxjerr në pah "pastërtinë" dhe transparencën e saj, në përqasje
me partitë e tjera "plot pare". VV njëkohësisht shfrytëzon këtë
thirrje publike për t'i rikujtuar elektoratit vjedhjen e votave të zgjedhjeve të
kaluara. Thjesht, një gjetje tjetër e shkëlqyer për të ngjallur besim, gjithë
çka synon realisht fushata.
AAK, VV dhe AKR me
sloganet e tyre synojnë ndryshimin, ndryshimin me çdo kusht, si shkëputje nga e
kaluara, që nënkupton për ta një politikë të konfilktit, akuzave, keqqeverisjes
etj dhe thirrje për një rend të ri, të paprovuar më parë, pikërisht nga
kandidatë të rinj, njëri prej të cilëve nga vetë VV-ja cilësohet pikërisht si "kandidat
i mirë", pra jo i keq apo jo i mirë.
Një strategji tjetër që
spikat në diskursin e drejtuesëve politikë është përdorimi i vetës së parë të
shumësit, si një përdorim tepër i rëndësishëm dhe shumë i pranishëm. Në
analizën e dy politikanëve italianë Berluskonit dhe Prodit, gjatë fushatës
zgjedhore, Santulli (2005) nxjerr në pah përqindjen e lartë të frekuencës
së përdorimit të vetës së parë shumës nga të dy këta drejtues politikë dhe të
dhënat nga analiza i dalin gati homogjene. Kjo shpjegohet me përdorimin në
kuptim global të kësaj vete e cila krijon përshtypjen e përfshirjes së
faktorëve politikë në faktet mbi të cilat ata flasin.
"Ju ftoj të fillojmë punën për qytetin e ëndrrave
tona, të bashkohemi të kthejmë besimin që ne mund të ndërtojmë një Prishtinë më
të mirë, të kalojmë bashkë çdo sfidë duke besuar në rrugën dhe vizionin
tonë", thërret në vetën
e parë shumës Besnik Tahiri, duke na angazhuar
menjëherë të gjithëve për të ndërtuar një qytet ëndrrash, por në këkëtë
rast, vetëm me fjalë.
